Hejka Kamienie!
Dzisiaj przychodzę do was z moją opinią na temat książki Małe Życie, autorstwa Hanya Yanagihara.
"Czterech przyjaciół tuż po ukończeniu studiów przenosi się do Nowego Jorku, aby zacząć nowe życie. Nie mają nic poza sobą i swoimi ambicjami. Willem - aspirujący aktor, JB - utalentowany malarz, Malcolm - sfrustrowany architekt, oraz tajemniczy i wycofany Jude, który stanowi dla wszystkich punkt oparcia. Z czasem ich relacje stają się coraz bardziej pogmatwane za sprawą uzależnień, sukcesów i dumy.
Oto poruszająca do głębi opowieść o wielkim mieście, które daje szansę na zapomnienie o przeszłości, i o życiu w bólu, który nie pozwala o niej zapomnieć. To proza, która w całym swoim pięknie opisuje doświadczenia, zła, granice ludzkiej wytrzymałości i tyranię pamięci."
To znajdziemy na okładce książki z tyłu.
TO JEST MYLĄCE, NAWET BARDZO.
Ja sięgając po tą książkę wiedziałam że wczytuje się w coś mocniejszego, ale gdybym kupiła tą książkę po przeczytaniu tylko i wyłącznie noty wydawniczej nie pomyślałabym że za tą niepozorną okładką kryje się taka historia..
Ponieważ opis na tyle książki wskazuje na to że w środku znajdziemy historię o czwórce przyjaciół która tuż po ukończeniu studiów wkracza w nowe dorosłe życie, są pełni nadziei i ambicji.
Niestety osiągniecie kariery jednak takie łatwe nie jest jakby się mogło wydawać.
I w taki sposób pełni planów na przyszłość młodzi przyjaciele stają się szarymi smutnymi ludźmi, a ich przyjaźń gdzieś na tym straci.
A TU DUPA.
To jest chodząca (Ta książka jest taka AWW że nawet chodzić umie) depresja.
Napisałam że ta książka jest taka AWW bo nie wiem jak inaczej ją określić, bo to książka przepełniona cierpieniem więc ciężko o stwierdzenie DOBRA KSIĄŻKA.
Dobra jeśli chodzi o warsztat autorki, ale to cały czas jest chodząca depresja.
Chodzi mi o to, że np. morderca może zrobić z ciała ofiary najpiękniejsze arcydzieło, ale to i tak nie będzie piękne, bo JAK COŚ TAKIEGO MA BYĆ PIĘKNE?
Nie wiem czy zrozumieliście, nie umiem tego wytłumaczyć.
Początek jest nużący, nawet bardzo.
Od około 100 strony mamy historie opowiedzianą z perspektywy Jude'a, który w sumie jest główną postacią, wokół niego wszystko się dzieje.
Jude to postać pytanie, nikt o nim za dużo nie wie, nawet jego przyjaciele. Za to on wie zawsze dużo o wszystkim- ten kto mało mówi dużo wie- w tej książce dobrze się sprawdza.
Przez te wszystkie lata trójce przyjaciół nie udaję się na dużo z Jude'a wyciągnąć, więc dają sobie z tym spokój.
Czytałam książkę, raz były bardziej ciekawe momenty, raz mniej.
I tadaaa zostało mi 'tylko' 150 stron, jej.
I TO JEST PUNKT ZWROTNY TEJ KSIĄŻKI, jak dla mnie przynajmniej.
W sensie, nagle wiemy już prawie wszystko o Jude'dzie, tralalaa, życie przyjaciół się ładnie ułożyło tralalalla, i tu się dzieje pewna rzecz (Pozdro dla tych którzy wiedzą co się stało) i to mi zryło beret.
Od tego momentu co 3 strony łzy same leciały mi z oczu.
"Małe Życie", ten tytuł to największy żart ever.
Najgorsze jest że Hanya (Autorka) dawała nam chwilę wytchnienia, raz głaskała postacie po głowię dając nam do zrozumienia że teraz będzie dobrze, by po paru stronach zrobić postacią jak najbardziej się tylko da pod górę.
Wcześniej czytałam urywki z dzieciństwa Jude'a i jakoś tego nie przeżywałam, podchodziłam do tego bez emocji. Wiem że dużo osób już po tym miało dość tej książki.
Ale te ostatnie strony.. Nie mogłam spać.
Byłam taka zła na Jude'a, było mi żal Harolda który tak bardzo chciał mieć go przy sobie.
Wiem że trochę (a nawet bardzo) chaotycznie napisałam tę opinie (to się da nazwać opinią? xD), przepraszam.
Jakoś tak trudno mi powiedzieć o czym ta książka jest, żeby jej nie zaspojlerować, a zarazem pokazać że ta książka jest warta uwagi, więc powiem (napiszę lel) tylko tyle:
PRZECZYTAJCIE TO.
Niestety jest to tego typu książka która mocno wchodzi na psychikę, więc dużo osób poleca ją od wieku 16+.
Ja jestem małym bobo a ją przeczytałam, ale to kwestia tego że MakaPaka ma psychikę z kamieni.
Miłego dnia, wieczora czy czegokolwiek.
Bajoooo <333
Dzisiaj przychodzę do was z moją opinią na temat książki Małe Życie, autorstwa Hanya Yanagihara.
 |
| Małe Życie (istnieje też starsze wydanie które ma fajny wywiad z Hanyą) |
Oto poruszająca do głębi opowieść o wielkim mieście, które daje szansę na zapomnienie o przeszłości, i o życiu w bólu, który nie pozwala o niej zapomnieć. To proza, która w całym swoim pięknie opisuje doświadczenia, zła, granice ludzkiej wytrzymałości i tyranię pamięci."
To znajdziemy na okładce książki z tyłu.
TO JEST MYLĄCE, NAWET BARDZO.
Ja sięgając po tą książkę wiedziałam że wczytuje się w coś mocniejszego, ale gdybym kupiła tą książkę po przeczytaniu tylko i wyłącznie noty wydawniczej nie pomyślałabym że za tą niepozorną okładką kryje się taka historia..
Ponieważ opis na tyle książki wskazuje na to że w środku znajdziemy historię o czwórce przyjaciół która tuż po ukończeniu studiów wkracza w nowe dorosłe życie, są pełni nadziei i ambicji.
Niestety osiągniecie kariery jednak takie łatwe nie jest jakby się mogło wydawać.
I w taki sposób pełni planów na przyszłość młodzi przyjaciele stają się szarymi smutnymi ludźmi, a ich przyjaźń gdzieś na tym straci.
A TU DUPA.
To jest chodząca (Ta książka jest taka AWW że nawet chodzić umie) depresja.
Napisałam że ta książka jest taka AWW bo nie wiem jak inaczej ją określić, bo to książka przepełniona cierpieniem więc ciężko o stwierdzenie DOBRA KSIĄŻKA.
Dobra jeśli chodzi o warsztat autorki, ale to cały czas jest chodząca depresja.
Chodzi mi o to, że np. morderca może zrobić z ciała ofiary najpiękniejsze arcydzieło, ale to i tak nie będzie piękne, bo JAK COŚ TAKIEGO MA BYĆ PIĘKNE?
Nie wiem czy zrozumieliście, nie umiem tego wytłumaczyć.
Początek jest nużący, nawet bardzo.
Od około 100 strony mamy historie opowiedzianą z perspektywy Jude'a, który w sumie jest główną postacią, wokół niego wszystko się dzieje.
Jude to postać pytanie, nikt o nim za dużo nie wie, nawet jego przyjaciele. Za to on wie zawsze dużo o wszystkim- ten kto mało mówi dużo wie- w tej książce dobrze się sprawdza.
Przez te wszystkie lata trójce przyjaciół nie udaję się na dużo z Jude'a wyciągnąć, więc dają sobie z tym spokój.
Czytałam książkę, raz były bardziej ciekawe momenty, raz mniej.
I tadaaa zostało mi 'tylko' 150 stron, jej.
I TO JEST PUNKT ZWROTNY TEJ KSIĄŻKI, jak dla mnie przynajmniej.
W sensie, nagle wiemy już prawie wszystko o Jude'dzie, tralalaa, życie przyjaciół się ładnie ułożyło tralalalla, i tu się dzieje pewna rzecz (Pozdro dla tych którzy wiedzą co się stało) i to mi zryło beret.
Od tego momentu co 3 strony łzy same leciały mi z oczu.
 |
| Hanya Yanagihara |
Najgorsze jest że Hanya (Autorka) dawała nam chwilę wytchnienia, raz głaskała postacie po głowię dając nam do zrozumienia że teraz będzie dobrze, by po paru stronach zrobić postacią jak najbardziej się tylko da pod górę.
Wcześniej czytałam urywki z dzieciństwa Jude'a i jakoś tego nie przeżywałam, podchodziłam do tego bez emocji. Wiem że dużo osób już po tym miało dość tej książki.
Ale te ostatnie strony.. Nie mogłam spać.
Byłam taka zła na Jude'a, było mi żal Harolda który tak bardzo chciał mieć go przy sobie.
Wiem że trochę (a nawet bardzo) chaotycznie napisałam tę opinie (to się da nazwać opinią? xD), przepraszam.
Jakoś tak trudno mi powiedzieć o czym ta książka jest, żeby jej nie zaspojlerować, a zarazem pokazać że ta książka jest warta uwagi, więc powiem (napiszę lel) tylko tyle:
PRZECZYTAJCIE TO.
Niestety jest to tego typu książka która mocno wchodzi na psychikę, więc dużo osób poleca ją od wieku 16+.
Ja jestem małym bobo a ją przeczytałam, ale to kwestia tego że MakaPaka ma psychikę z kamieni.
Miłego dnia, wieczora czy czegokolwiek.
Bajoooo <333
Komentarze
Prześlij komentarz